Het studentenleven zit vol fancy borrels, nieuwe vrienden en knappe scharrels. Toch is er ook een kant waar je geen foto's van ziet op Instagram en waar nauwelijks over gesproken wordt. In deze blog neem ik je mee naar de rauwe kant van het studentenleven. Ik noem het: studentenleed!

Onderweg

Mijn kersverse vriend en ik zaten samen in de trein, onderweg naar zijn ouders. Ik zou ze voor de eerste keer ontmoeten. Zenuwen gierden door mijn lijf. Uren had ik voor de spiegel gestaan. Tien verschillende outfits had ik uitgeprobeerd, om uiteindelijk toch voor de eerste optie te kiezen. Ik had mijn haar vijf keer opnieuw gedaan, twee keer lippenstift opgedaan en toch weer verwijderd en zorgvuldig alle pukkels en lelijke plekjes weggewerkt met make-up. Normaal gesproken besteed ik nooit zoveel tijd aan mijn uiterlijk, maar ik was vastberaden een goede indruk te maken bij deze nieuwe schoonouders.

(Aan)komen

In mijn hoofd speelde zich allerlei doemscenario’s af over deze eerste ontmoeting. In één doemscenario kon ik ineens niet meer praten waardoor mijn schoonouders mij als saaie tuthola bestempelden. In een ander doemscenario gooide ik alles om wat ik aan eten en drinken aangeboden kreeg. Dit zorgde voor veel vlekken en viezigheid waarop mijn schoonouders mij het huis uit stuurden. Terwijl ik hierover aan het tobben was legde mijn vriend zijn hand op mijn dijbeen. Lief, dacht ik, hij helpt me hier wel doorheen. Maar zijn hand bleef niet op mijn dijbeen. Langzaam gleed zijn hand omhoog, mijn broek in. Schichtig keek ik om me heen of niemand deze ongepaste handeling zag. Gelukkig zaten we niet in het zicht van andere treinreizigers. Geïnspireerd door hem liet ik mijn hand in zijn kruis glijden. Hij was het duidelijk erg eens met deze actie. Hij werd steeds roder en bezweter, tot hij met een luid gekreun het moment supreme bereikte. Dikke klodders kwamen terecht op zijn shirt. Meteen speelde zich een nieuw doemscenario af in mijn hoofd waarbij ik mijn schoonouders voor het eerst ontmoette terwijl het shirt van mijn vriend met iets wits besmeurd was, waar ik duidelijk iets mee te maken had. Dit schoonouders-doemscenario kon nog weleens werkelijkheid worden.

I love Amsterdam

Zodra we de trein uitkwamen ging ik naarstig op zoek naar een winkel om een schoon shirt te kopen. Over tien minuten zou mijn schoonvader ons op komen halen op het station dus er was niet veel tijd. De dichtstbijzijnde winkel bleek een toeristenwinkel waar ze ‘I love Amsterdam’-t-shirts verkochten. Zonder twijfelen stormde ik naar binnen, mijn vriend meesleurend. Ik griste een zoetsappig T-shirt uit het rek en rekende af. Vervolgens drukt ik het shirt in de handen van mijn vriend. "Hier. Aantrekken. Nu." Mijn vriend vond het allemaal maar grote onzin maar deed gelukkig wel wat ik zei.

Toch iets over het hoofd gezien

We stonden net bij het station te wachten alsof er niks was gebeurd toen mijn nieuwe schoonvader aan kwam rijden. Tegen al mijn doemscenario-verwachtingen in werd het een gezellige avond. Mijn nieuwe schoonouders bleken hele lieve mensen te zijn. Ze keken wel even gek op toen hun zoon in een ‘I love Amsterdam’ shirt verscheen, maar maakten daar geen opmerkingen over. Waar ze wel wat van zeiden was de schijnbaar duidelijk aanwezige zuigzoen in mijn nek. "Kijk maar uit dat onze zoon je niet opeet", zei mijn schoonmoeder gekscherend. Mijn wangen werden knalrood en ik probeerde me uit alle macht te verzetten tegen het sterke gevoel van schaamte dat op kwam zetten. Ik baalde. Aan alles had ik gedacht, ik zag er piekfijn uit en mijn vriend had zelfs een spermaloos shirt aan. Maar deze grote zuigzoen had ik over het hoofd gezien. Wat moesten mijn nieuwe schoonouders wel niet van me denken?

Hilarisch

Op de terugweg stelde mijn vriend me gerust. Zijn ouders waren wel wat gewend en hadden het zuigzoen-incident alleen maar erg hilarisch gevonden. Ik vond het moeilijk, maar besloot hem maar te geloven. Wil je meer van dit soort verhalen? Je vindt hier een overzicht van al mijn eerdere studentenleed-perikelen!